Door Paul Roncken

Beste Eveline,

Jij zag overal kansen om de stad en het land rond Utrecht aandacht te geven vanuit debat en ontwerpverkenningen. Je was agenderend: ‘zet architectuur en ruimtelijke kwaliteit in je agenda en in de agenda’s van bestuurders – uitroepteken.’ Samen komen we er dan wel uit. Je was ook diepgeraakt, zo af en toe, als iets dat zo voor de hand lag en toch niet genoeg voorrang kreeg of erger: werd genegeerd. Je kon dan oprecht verontwaardigd zijn en zocht in die stemming mensen om je heen op om samen te balen en daarna: HUP! Weer in de benen.

Dat deed je ook op de fiets of op je schaatsen op de Weissensee – de alternatieve Elfstedentocht. Schaatsen deed je misschien wel het liefst van alles omdat het zo symbolisch en betekenisvol is. Dan klopt alles, in die paar momenten in het jaar. Alles lijkt mee te doen om iets groots mogelijk te maken. Een paar nachten vriezen; een groot bevroren wateroppervlak; een organisatie van enthousiaste medemensen; een tijdelijk evenement van groot geluk en inzicht. Laat iedereen van hetzelfde genieten en overtuigd zijn. Dit is gelukzaligheid. Dit is wat wij samen kunnen. Samen in een veranderend klimaat. Meer is er niet voor nodig.